روزهای ازدواج

به روزهای آغاز زندگی مشترک نزدیک میشدم. قرار بود با هم به سفر مشهد برویم و بعد هم یک مهمانی ساده. 

هر لحظه ای ااز لحظات ازدواج برای هر زنی مملو از خوشحالی و اضطراب است.خوشحال از تقدیر و مضطرب از آینده. اما این نگاه های ارامش بخش یک مرد است که میتواند ارامش را به روح و جانت باز گرداند. 

اما من ، عاشق و واله ، اما همین قدر هم که عاشق بودم مضطرب بودم. حرفهای پدرم ، مادرم و بعضی از دوستان دائما جلو چشمم رژه میرفت و بر سنگینی حس من می افزود. اما  گاه با یک لبخند مرد خانه همه ی دلنگرانی ها  از بین مرفت. محتاج لبخندش بودم. محتاج نگاه محبت امیزش. محتاج حرکت لب های زیبایش وقتی که به من میگفت : عروس خوشکلم.

برعکس هر اضطراب و انتظاری که تلخ است ، اضطراب و انتظار لحظات اغاز زندگی مشترک بسیار شیرین و دلنشین است. 

با بدرقه ی پدر و مادر من و مادر اقای خانه راهی مشهد شدیم. یک هفته انجا بودیم. مرد خانه شبها مرا به حرم میبرد و بعد از نماز صبح در خنکای بهشتی اش با هم قدم میزدیم و به ارام ارام به خانه بر میگشتیم. 

ان یک هفته رویایی شروع شد و حالا من ، دختر جوان و سوگلی مرد خانه در ابتدای شروع یک زندگی بودم. خوشبختانه در این مدت هر وقت زن اول تماس میگرفت محترمانه برخورد میکرد و من هم متقابلا سعی میکردم محترمانه برخورد کنم و در اخر مکالمات به مرد خانه میگفتم که سلام من را هم برسان. و او نیز. 

به او حق میدادم که دلش برای مردش تنگ شود. خالی از حسادت نبودم ، دوست داشتم مردم مال خودم باشد اما مرد خانه جوریرفتار میکرد که انگار واقعا فقط مال من است بااینکه میدانستم همسر دیگر هم دارد اما حس تک همسری داشتم.

 مر د خانه جوری حرف میزد و جوری محبت میکرد که اصلا دوست نداری در مقابل  در خواست هایش " نه " بگویی

شاید من زیادی عاشق بودم . اما  دقیقا همسر اول هم همین حس را داشت. و شاید با همین حس و حال بود که راضی به ازدواج دوم مردش شده بود.